Współczesne metody diagnozowania i leczenia tkanek miękkich

to zbiór metod wykorzystujących wysiłek fizyczny pacjenta na różne sposoby, w celu likwidowania zaburzeń w obrębie tkanek miękkich. Można je stosować, gdy zaobserwujemy przykurcze pochodzenia mięśniowego oraz łącznotkankowego, hipertonię mięśniową, osłabienie fizjologiczne mięśni, obrzęk miejscowy, ograniczenie ruchomości stawów wynikających z dysfunkcji tkanek miękkich. Mogą być stosowane zarówno w stanie ostrym jak i przewlekłym.

   Osteopatia jest gałęzią medycyny, która wychodzi z założenia, że ciało jest jednością a jego struktura i funkcja wzajemnie od siebie zależą. Ciało jako rodzaj złożonej maszynerii posiada własne możliwości leczenia, wystarczy je tylko wspomóc, pobudzić odpowiednimi zabiegami.

   Osteopatia jest to kompletny system opieki zdrowotnej, w którym bierze się pod uwagę całego człowieka a nie tylko pojedyncze, wyizolowane objawy. Wpisanie diagnozowania i leczenia w całościowy obraz pacjenta pozwala osteopacie na zachowanie szerokiego spojrzenia a co za tym idzie na rzeczywiście skuteczne niesienie pomocy pacjentom z różnorodnymi problemami.

     Koncepcja Osteopatii pochodzi od amerykańskiego lekarza dr Andrew Taylora Still'a (1828-1917), który w 1874 roku przedstawił światu swój sposób leczenia człowieka.

   Według General Osteopathic Council of Great Britain osteopatia to "uznany i rozpoznawalny system diagnozowania i leczenia, który kładzie nacisk na integralność struktury i funkcji ciała ludzkiego. Wyróżnia się ona przekonaniem, że większość bólu i niesprawności jakiej doświadczamy wywodzi się ze zmian funkcji struktury ciała, jak również uszkodzeń spowodowanych przez chorobę."